Ik schrijf poëzie uit noodzaak bij wijze van ontspanning. Zie mijn site voor meer over mij en mijn poëzie; www.marcohoutschild.com. Vragen naar het meest favoriete gedicht is hetzelfde als vragen naar je liefste kind. Onmogelijk te beantwoorden. Hieronder een gedicht dat al heel lang met mij meegaat. Ik ben het onverwoestbaar mooi gaan vinden. Nog steeds bezorgt de magistrale slotregel me kippenvel.

EEN VERSIE VAN DE GEBEURTENISSEN

Als ons de keus was gelaten,
hadden we vast heel lang geaarzeld.

De geboden lichamen zaten ongemakkelijk
en sleten lelijk.

De manieren van honger stillen
boezemden ons afkeer in,
het willekeurige erven van kenmerken
en de tirannie van de klieren
schrikten ons af.

De wereld die ons moest omringen
verkeerde in voortdurend verval.
De gevolgen van oorzaken woedden er vrijelijk.

Van ter inzage overgelegde
individuele lotgevallen
verwierpen we het merendeel
met afgrijzen en verdriet.

Er rezen bijvoorbeeld kwesties als:
loont het om in weeën
een kind dood te baren
en waarom zou je zeeman zijn,
als je je bestemming niet bereikt.

We gingen akkoord met de dood,
maar niet in elke gedaante.
De liefde trok ons aan,
dat wel, maar dan een liefde
die haar beloftes houdt.

Zowel de wisselvalligheid van de oordelen
als de onbestendigheid van meesterwerken
weerhielden ons ervan
de kunst te dienen.

Iedereen wilde een vaderland zonder buren
en zijn leven leven
tussen twee oorlogen in.

Niemand van ons wilde de macht hebben
noch eraan onderworpen zijn,
niemand wilde het slachtoffer zijn
van eigen of andermans illusies,
er waren geen liefhebbers
voor menigten en manifestaties,
laat staan voor uitstervende stammen
– voor de geschiedenis onmisbaar,
omdat ze anders op geen enkele manier haar weg
door de te verwachten eeuwen zou kunnen vinden.

In de tussentijd waren er al
aardig wat ontstoken sterren
gedoofd en afgekoeld.
De hoogste tijd voor een besluit.

Met vele reserves
meldden zich eindelijk kandidaten
voor een aantal ontdekkers en genezers,
enige filosofen zonder bekendheid,
een paar naamloze tuinmannen,
ambachtslieden en muzikanten
– hoewel zelfs die levens
door het uitblijven van andere aanmeldingen
niet konden worden vervuld.

De hele zaak moest nogmaals
grondig worden overdacht.

Ons werd toen
een reis aangeboden,
vanwaar we immers
snel en zeker zouden terugkeren.

Een verblijf buiten de eeuwigheid –
die hoe dan ook eentonig is
en geen verloop kent –
zo’n kans kregen we misschien nooit meer.

We werden overvallen door twijfel
of we door alles bij voorbaat te weten
werkelijk alles wisten.

Was zo’n voortijdige keus
eigenlijk wel kiezen
en zou het niet beter zijn
alles maar te vergeten
en als er gekozen moest worden,
dat daar pas te doen.

We wierpen een blik op de aarde.
Er woonden al een stuk of wat waaghalzen.

Een zwakke plant
klampte zich vast aan een rots
in het lichtzinnige vertrouwen
dat de wind hem niet zou losrukken.

Een klein dier
groef zich uit zijn hol
met een inspanning en hoop
die ons bevreemdden.

We vonden onszelf opeens te voorzichtig,
te kleingeestig en belachelijk.

Weldra begon ons aantal trouwens af te nemen.
De ongeduldigsten waren nergens meer te zien.
Zij waren vertrokken voor de vuurproef
– ja, dat was duidelijk.
Ze probeerden net een vuur aan te steken
op de steile oever van een echte rivier.

Enkelen
hadden zelfs de terugweg aanvaard.
Maar kwamen niet onze kant op.
Alsof ze iets – dat ze verworven hadden? – droegen?

Wislawa Szymborska
(vertaling Gerard Rasch)